CzytaÅ‚em kiedyÅ› krótkÄ… historiÄ™ z czasów hiszpaÅ„skiej wojny domowej. Do umierajÄ…cego rewolucjonisty zawoÅ‚ano ksiÄ™dza z ostatniÄ… posÅ‚ugÄ… spowiedzi. KsiÄ…dz wypeÅ‚niÅ‚ obowiÄ…zek, rozgrzeszyÅ‚ i odszedÅ‚. I wtedy wydarzyÅ‚a siÄ™ dziwna rzecz. UmierajÄ…cy zaczÄ…Å‚ strasznym gÅ‚osem krzyczeć: "On mi przebaczyÅ‚!" Ludzie go otaczajÄ…cy byli zdziwieni – w koÅ„cu kapÅ‚an wypeÅ‚niÅ‚ to o co go proszono. Ale w toku krótkiej rozmowy, która siÄ™ wywiÄ…zaÅ‚a, wyszÅ‚a na jaw prawda o rewolucjoniÅ›cie i ksiÄ™dzu. Ten żoÅ‚nierz byÅ‚ czÅ‚onkiem oddziaÅ‚u, którego zadaniem byÅ‚o zabijanie wszystkich osób konsekrowanych. I do wioski w której umieraÅ‚, przyszedÅ‚, aby wykonać rozkaz. Nie mogÄ…c znaleźć ukrywajÄ…cego siÄ™ proboszcza, zabiÅ‚, w ramach zemsty, wszystkich obecnych na plebanii, w tym rodziców ksiÄ™dza. A on później przyszedÅ‚ i wysÅ‚uchawszy strasznych słów wyznania popeÅ‚nionych grzechów, wybaczyÅ‚.

Tyle opowiadanie. Nie mam pojęcia ile w tym prawdy. Ale wydaje się, że doskonale ilustruje ono dzisiejszą Ewangelię. Kolejne tak zwane antytezy omawiają zagadnienie miłości nieprzyjaciół. Na początku przywołane zostaje prawo odwetu. Logika zemsty. Prawo to wymagało, aby złoczyńca poniósł podobną szkodę, jakiej sam dokonał. W praktyce dość często dochodziło do nadużyć. Praktykowany starożytny samosąd nie znał miary w karaniu. Za wybite oko ścinano głowę. Za straconą rekę niszczono cały majątek. Za zabójstwo mordowano całe plemiona. Stąd też w Biblii i poza nią widzimy starania o ukrócenie tego procederu. Kodeks Hammurabiego, Księga Wyjścia próbują położyć kres samowoli i ustalić prawne proporcje między winą i karą. Słynne więc sformułowanie "oko za oko, ząb za ząb" było więc, paradoksalnie, wielkim krokiem w przód w rozwoju ludzkości. W końcu ta zasada stała się jednym z fundamentów prawa Greków i Rzymian, a od nich wywodzi się nasz system prawny.

Tyle starożytność, tyle Stare Przymierze. Wiemy jednak, że między nas przyszedł Bóg Miłości. Czego nie sprecyzował Hammurabi, czego nie doczytamy w księgach starotestamentalnych, dopowiedział nam sam Jezus. W kilku zdaniach wyjaśnił sens miłości. Miłości do każdego człowieka, w tym również obcego a nawet nieprzyjaciela. To najwyższa norma chrześcijańskiej etyki. Trudne zadanie, ale konieczne. Jezus daje nam jej przykłady. A najpiękniejszym przykładem jest On sam. Kiedy za słowami idą czyny do śmierci włącznie. Zrozumiał to wspomniany na początku kapłan, który wybaczył swemu prześladowcy.

PojÄ…Å‚ to Å›w. Maksymilian, który zajÄ…Å‚ miejsce skazanego na Å›mierć. Albo bÅ‚. Jerzy, który uchwyciÅ‚ najpeÅ‚niej sens wyrażenia "zÅ‚o dobrem zwyciężaj". IdÄ…c za Chrystusem, majÄ…c takich poprzedników, spróbujmy i my zrobić coÅ› z miÅ‚oÅ›ciÄ…, którÄ… nas Bóg obdarzyÅ‚. W czynach wielkich, ale przede wszystkim w drobnostkach dnia codziennego. Wobec swojej rodziny, ale też wobec sÄ…siada, z którym toczÄ™ wojnÄ™ o metr kwadratowy pola. OdpÅ‚acać za dobro zÅ‚em jest rzeczywistoÅ›ciÄ… diabelskÄ…. CzymÅ› zwierzÄ™cym za zÅ‚o zÅ‚em. Ale tylko dobrem za zÅ‚o, miÅ‚oÅ›ciÄ… w każdym aspekcie mego życia – jest czymÅ› boskim, godnym dziecka Bożego takiego Ojca, który jest w Niebie.

Dawid Adamczak SDS