Przyszło do Pana Jezusa dziesięciu trędowatych i prosiło o uleczenie. Czy nie zaskakuje nas ich posłuszeństwo, kiedy to odeszli po słowach: „Idźcie, pokażcie się kapłanom”. Przecież mogli mieć do Jezusa żal: Jak to?! Przyszliśmy z trądem i mamy odejść z trądem? Ulecz nas, bo gdy zobaczą nas kapłani, pouciekają! Tymczasem trędowaci przyszli z trądem i odeszli z trądem, ufając słowom Jezusa. I oto w drodze zdarzył się cud - zostali oczyszczeni. Ale tylko jeden z nich wrócił, żeby podziękować Jezusowi i tylko ten jeden został uzdrowiony...

 

Nawet, gdy ludzie, którym okazywał miłość, których uzdrawiał nie zdobyli się na odruch wdzięczności – tak jak dziewięciu z dzisiejszej Ewangelii - Jezus nie zniechęcał się. Dalej czynił dobro. Jezus jako człowiek nie dopomina się wdzięczności dla siebie. Z Jego słów wynika, że trzeba Bogu dziękować za wszystko.

 

Chrystus zawsze okazywał szacunek wobec godności człowieka i uczył, by Jego uczniowie postępowali tak, jak On. Pan Jezus nie unikał kontaktu z jakimkolwiek człowiekiem. Nie zwracał uwagi na to, że komuś czegoś brakuje ale na to, co każdy człowiek ma swoją godność. Jezus odnajdywał ją w ludziach odrzuconych, biednych, pogardzanych. Przywracał im poczucie wartości.

 

Kiedy myślimy z wdzięcznością o zmarłych, dziękujemy Panu Bogu, że przez tych, co odeszli, tyle nieraz otrzymaliśmy dobrego. Dziś kiedy czytamy tę piękny fragment Ewangelii na myśl nam przychodzi Sługa Boży Jan Paweł II – obrońca godności człowieka. Jan Paweł II nauczył się od Chrystusa brać człowieka w obronę: przed systemami politycznymi, przed wyzyskiem, przed znieważeniem. Uczył też, jak zachować szacunek dla własnej godności. Wśród wszystkich godności, zaszczytów jakie człowiek zyskuje w życiu, żadna nie może się zrównać z tą najważniejszą, otrzymaną za darmo – godnością ludzką.

 

Pan Bóg działa poprzez ludzi, którzy są naokoło nas. Dlatego ich kochamy, dlatego tęsknimy za bliskością drugiego człowieka, bez którego jest nam źle. Ten, kto naprawdę wielbi Boga, nigdy nie powinien obawiać się serdecznych uczuć w stosunku do człowieka. Kiedy jednak okazujemy uczucia i dziękujemy ludziom, nie zapominajmy oddać chwały Bogu. Wdzięczny uzdrowiony z dzisiejszej Ewangelii był nie tylko posłuszny, ale i kochał Tego, komu był posłuszny. Takiego właśnie posłuszeństwa Bogu w miłości do człowieka uczył nas Jan Paweł II

 

Słyszeć, to znaczy przyjmować. Mówić - znaczy dawać. Tak działał Pan Jezus. Uczył nas tego swoim życiem Jan Paweł II. Miał czas dla każdego. Nie przechodził obojętnie obok ludzkiego nieszczęścia. Bo przecież ten, kto wysłuchuje - daje. Taka jest chrześcijański szacunek dla ludzkiej godności. Współczesny człowiek powinien uczyć się od tego Wielkiego Świętego jak realizować w życiu Chrystusową naukę o człowieku: cokolwiek dobrego otrzymujemy - daje nam to sam Pan Bóg. Że poprzez kogoś Pan Bóg uśmiecha się do nas, aby nas umocnić, poprzez kogoś pisze serdeczny list, który w drodze podtrzyma, że poprzez kogoś ratuje nasze zdrowie, abyśmy mogli jeszcze coś dobrego uczynić.

 

Z wdzięcznością wspominamy dziś Jana Pawła II – jego życie i dzieło. Najpierw Pan Jezus a potem Jan Paweł II pomagał ludziom potrzebującym pomocy. Teraz przychodzi czas na nas. Warto więc postawić sobie dziś pytanie: komu i jak chciałbym pomóc? Niech nasza postawa i nasze życie będą na nie odpowiedzią. A wszystko po to by podziękować Bogu za dobro i za przykład Sługi Bożego Jana Pawła II. Niech nasze życie będzie jak postawa wdzięcznego trędowatego, który nie tylko doznał oczyszczenia z choroby ale i uzdrowienia duszy.
Jezusie, Mistrzu ulituj się nad nami i dodaj nam sił byśmy nie ustali w dobrym…