Dzisiaj widać, jak ludzie mieniący się wierzącymi, zajmują się tysiącami bardziej sobie bliskich spraw jak: własna kariera, pieniądz, szukanie przyjemnego życia dla siebie i swoich najbliższych, przyjaźnie które są interesowne itd., a Jezus pozostaje, jakby przy okazji. Takiej postawy w swoim życiu wobec Jezusa absolutnie nie miał Jan Chrzciciel.

 

Tylko postawa poszukiwacza Tego, który jest Drogą, Prawdą i Życiem może stać się wartością najważniejszą i wymierną w całym ludzkim życiu. Gorliwość w poszukiwaniu Jezusa powoduje, że jesteśmy w stanie iść samotnie i stromą ścieżką na przekór powszechnie panującej modzie i stylowi życia, w którym nie ma nastawienie na Jezusa.

 

Nieustannie powinniśmy bronić i chronić w sobie postawy poszukiwacza, która cechowała Jana Chrzciciela. A niesprzyjające warunki i trudne czasy powinny sprzyjać, że to poszukiwanie tylko i wyłącznie będzie w nas rosło.
Również z dzisiejszej Ewangelii, ze świadectwa Jana, dowiadujemy się, że poszukiwany Baranek gładzi grzech świata. Czyli ten Baranek Boży gładzi moje największe i najcięższe grzechy.

 

Zastanawiamy się czasami, dlaczego wracają do nas wstrętne grzechy, poniżające nas, mimo że wyznaliśmy je szczerze w Sakramencie Pojednania? Najprawdopodobniej dlatego, że nie znosimy czyichś grzechów. Jeśli my nie znosimy – czyli nie gładzimy czyichś grzechów, a to nie jest tym samy co przyzwolenie i obojętność na grzech - to jak możemy wymagać, żeby Jezus znosił nasze grzechy? Jeśli dobrze przeżyjemy, że Jezus znosi moje, to my potrafili znieść czyjeś – bo Jezus, znosząc nas jako grzeszników, gładzi nasze grzechy. Podobnie i my, gdy umiejętnie znosimy inne osoby jako grzeszników, przyczyniamy się do tego, że grzech nad nimi nie ma już takiej siły oddziaływania. Kiedy w swoim życiu szybkim głosem osądzamy swoich bliskich, to dzieją się w nas rzeczy niepokojące. Wówczas nasze stare grzechy mogą powrócić – twoje nałogi, twoje nieczyste sprawki, twoje uzależnienia. Im bardziej skupieni jesteśmy na swoich grzechach, tym mniej interesują nas i umiejętnie podchodzimy do grzechów innych ludzi, a tym więcej mamy mocy do ich znoszenia. Tylko, że łatwo zapominamy, iż jesteśmy pokoleniem wiarołomnym, dlatego osądzamy, przypisujemy winy, których jedynie się domyślamy, nie ma w nas współczucia i nie znosimy się nawzajem. Tymczasem lepiej być karconym i osądzanym, niż osądzającym i karcącym. Bo nawet gdy ktoś niesprawiedliwie nas osądzi i skarci – jeśli to potrafimy znosić i przebaczać – czeka nas nagroda nie tylko w postaci zdobytej cnoty cierpliwości i nabycia siły znoszenia czyichś osądów ale i umiejętność doświadczenia Bożego miłosierdzia i obdarzanie tym miłosierdziem, kogoś kto bardzo tego miłosierdzia również potrzebuje.

 

Dzięki tak własnemu przeżywanemu przebaczeniu i obdarzaniem owocami takiego przebaczenia innych rośnie w nas jeszcze bardziej postawa poszukiwaczy Jezusa. Czyli kto prawdziwie szuka Boga nigdy w tym poszukiwaniu nie ustaje. Poszukiwacz to ktoś, kto po znalezieniu zaczyna szukać na nowo.